Odasından her ayrı kalışında eve dönüş yolunda hep aynı sözler..
'anneciiiim oyuncaklarımı çok özledim'
Kapıdan içeri girilir koşa koşa odaya eller havaya yüzde tatlı bir tebessüm odanın kokusu içine çekilir, sanki yokluğunda ciğerlerinden boşalan o çilek kokusunu tekrar içine depolamaya çalışırcasına çeker içine sonra uzun bir süre anne ve babaya karışılmadan odada oyuncaklarla yalnız başına oynanılır.
Yukarıdaki fotoğrafı da birgünlük evde yokluğun ardında oyuncaklarıyla vakit geçirdiği anlardan.
Tüm peluş bebeklerini indirmiş aralarına saklanmış sessiz sessiz beni bekliyor 'sesi çıkmıyor bakayım neler karıştırıyor diye yanına geldiğimde benim için hazırlık yaptığını görüyorun bebeklerinin altına saklanmış.. Sabırsızlıkla benim gelmemi bekliyor :)))
''hüpriizzz'-süpriz' diye yüzünde kocaman bir gülümseme çıkıyor bebek yığınının altından, bu kadar mutlu olacağını bilseydim daha önce gelirdim hiç bekletmezdim diye hayıflanıyor insan :)))
